تقلای جامعه پذیری صلح در دوگانه ی نهاد آموزش رسمی و فضای مجازی
مجتبی مقصودی رییس هیئت مدیره انجمن علمی مطالعات صلح ایران
در همایش
"عمومی سازی علم در عصر فناوری جدید اطلاعاتی و ارتباطی"،
دانشکده مطالعات جهان دانشگاه تهران، 19 آبان 1395
چکیده
اگر بپذیریم که عصر جامعه پذیری های سیاسی مهندسی شده ی خطی، دستوری و تک سویه به سرآمده است و چنانچه جامعه پذیری سیاسی را نیز، روندی بدانیم که فرد در آن، با وظایف، حقوق و نقش های سیاسی خود در جامعه آشنا می شود؛ در وضعیت کنونی ایران، جامعه پذیری سیاسی در جامعه ، به ویژه برای نسل جوان دچار از جا در رفتگی و بدآموزی شده است.
مشخصا، و علیرغم همه ی تحولات سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و فنی، بخشی از مسئولیت عمده جامعه پذیری سیاسی متوجه نهادهای رسمی اعم از حاکمیتی و حکومتی است؛ به علاوه مهمترین کارویژه نهادهای اجتماعی و به ویژه نهادهایی از نوع رسمی، ایجاد و گسترش جامعه پذیری همبستگی، وفاق، همدلی و مصالحه سیاسی و اجتماعی می باشد؛ با چنین مقدماتی؛ برخی از نهادهای رسمی به لحاظ کارکردی روندی معکوس را طی می نمایند و با غیریت سازی مداوم، تولید ادبیات پرخاشگرایانه و با دامن زدن به تنفر و خشونت زمینه های مدارا، تساهل و مصالحه را به حاشیه می رانند.
با چنین وصفی از بدکارکردی و ناکارکردی برخی از کارگزاران و عوامل سنتی جامعه پذیری و در مقابل بروز مقاومت اجتماعی و به ویژه از سوی نسل جوان؛ در مقابل جامعه پذیری های رسمی؛ بازیگران و کارگزاران ناشناخته ای به این عرصه وارد شده اند و روش ها و شیوه های جامعه پذیری سیاسی تغییر یافته است و در این عرصه شبکه های اجتماعی و فضای مجازی جایگاه برجسته ای یافته اند و خود تبدیل به کنشگران عرصه جامعه پذیری سیاسی شده اند. در چنین آوردگاه و هنگامه ای، بخش قابل توجه و غیر قابل انتظاری از شبکه های اجتماعی در فضای مجازی به عنوان نهادهای غیررسمی جامعه پذیری سیاسی(جدای از برخی واگرایی ها)، تلاش و تقلایی بیش از نهادهای رسمی اجتماعی برای حفظ همبستگی، کاهش تنش ها و صلح را آغاز نموده و پیگیرند. در فضای بحث و نظرها، گفتگوها و تعاملات بین اعضاء در فضای مجازی و در قالب آموزش پنهان ، بخش زیادی از افراطی گری ها تبدیل به تحمل، تساهل، میانه روی، بردباری و مدارا شده است. در این زمینه بررسی های کیفی از حدود 100 گروه تلگرامی نشان می دهد که شبکه های اجتماعی به ویژه در این بررسی از دو طرف محور مختصات به میانه سوق پیدا نموده و خود، میانه روی و گسترش وفاق و مصالحه و ارزش های صلح را تولید و بازتولید نموده اند.
کلید واژه ها: جامعه پذیری صلح، نهاد آموزش، فضای مجازی، گروه تلگرامی، شبکه های اجتماعی، آموزش پنهان
پیش نیازهای توسعه علمی دانش سیاسی در ایران عصر سایبری
مجتبی مقصودی
سخنرانی در همایش ملی فضای مجازی و سیاسی، دانشگاه آزاد اسلامی
تبریز، تالار استاد شهریار، 1390/8/12
عصر سایبری چیست و به چه دنیایی ارجاع دارد و چه تاثیری بر دانش سیاسی کشور برجای گذارده است؟ چشم انداز و تاثیرات آتی این عصر بر این حوزه و این علم و نیز بر مناسبات اساتید و دانشجویان در ایران چیست، به علاوه پیش نیازهای توسعه علمی دانش سیاسی در ایران در عصر سایبری چه می باشد؟
علیرغم وجود تفاوت های ظریف و مهم میان فضای سایبری و فضای مجازی؛ عصر سایبری به دوران جدیدی اشاره دارد که با انقلاب در ساخت و بکارگیری سیستم های ارتباطات الکترونیکی و وقوع تحولات عظیم در عرصه های اطلاعاتی و ورود ابزارهای نوین در سطح اجتماعی نظیر اینترنت، شبکه های ماهواره ای و ایجاد جامعه شبکه ای و گسترش شبکه های اطلاعاتی؛ فاصله ها را حذف، امکان برقراری ارتباطات لحظه ای را فراهم ساخته است.
گسترش شتابان فضای مجازی در سال های اخیر چه الزامات و وظایف جدیدی را متوجه انجمن های علمی و از جمله انجمن علوم سیاسی و جامعه علوم سیاسی کشور می نماید؟
همایش ملی فضای مجازی و سیاست
منبع: همشهری آنلاین، جمعه 13 آبان 1390دکتر حمید رضا ضیایی پرور
کنفرانس ملی فضای مجازی و سیاست با حضور 25 استاد برجسته ارتباطات و علوم سیاسی و 200 کارشناس این حوزه، روز پنجشنبه در تالار استاد شهریار دانشگاه آزاد اسلامی تبریز برگزار شد.
به گزارش خبرنگار همشهری در این کنفرانس یکروزه که به همت انجمن علوم سیاسی ایران و گروه علوم سیاسی دانشگاه آزاد تبریز برگزار شده بود، استادانی همچون دکتر مهدی محسنیان‌راد، دکتر محمود سریع‌القلم، دکتر سیدحسین سیف‌زاده، دکتر احمد نقیب‌زاده، دکتر قاسم افتخاری و دکتر محسن مدیر شانه‌چی سخنرانی کردند.
در نخستین پانل تخصصی این کنفرانس، دبیر علمی این کنفرانس اظهار داشت: 170مقاله به دبیرخانه کنفرانس واصل شده که 25عنوان از آنها به‌صورت شفاهی ارائه می‌شود.
