انتخابات هیأت مدیره انجمن علوم سیاسی ایران و هفت نکته ی ضروری
یادداشتی از دکتر قدیر نصری
عضو هیأت مدیره انجمن علوم سیاسی ایران
انشاالله اوایل آبان ماه ١٣٩٨ ، مراسم انتخاب ِ هیأت مدیره برای سه سال آتی ( ١٣٩٨ تا ١٤٠١ ) برگزار می شود. بعنوان یک عضو جامعه علوم سیاسی ایران ، که طی سه سال اخیر با افتخار و اشتیاق در خدمت رشته ام بوده ام و به آن عشق می ورزم ، مواردی را به اطلاع انتخاب کنندگان و نامزدهای این دوره عرض می کنم و امیدوارم توجه جدی به این نکات ، کیفیت انتخاب را ارتقا دهد و انجمن بتواند نگهبانی بیدار و مشروع برای صیانت از حریم ارجمند علم سیاست بماند. ضمنا از آنجا بنده نامزد دوره جدید نخواهم شد و هوادار هیچ فرد و دسته ای نیستم ، امیدمندم سخنانم از سر بیطرفی و دلسوزی تعبیر شود و نه چیزی دیگر !
نکته نخست ؛ تماشا و بی تفاوتی ، زشت است! از آنجا که ما دانشوران سیاست ، رقابت و مشارکت را دو رکن کلیدی دموکراسی می شماریم و هماره درس آن را داده ایم ، زیبنده است که همه اعضا در انتخاباتْ مشارکت نموده ، به مشروعیت بیشتر هیأت مدیره منتخب کمک نمایند. لذا هر فرد و دسته ای که مشارکت و رقابت نمی کند عقلاً حق داوری و نقد را از خود سلب می نماید.
نکته دوم . آزادیِ قابل قبول ! بالغ بر هزار روز فعالیت حرفه ای اینجانب در انجمن علوم سیاسی ، موید این نکته است که انجمن ، موثرترین ظرفیت را در بین انجمن های علوم انسانی داراست و لذا همبستگی اعضای آن ضروریست. آزادی عمل انجمن به اندازه ای شایان تحسین ، تامین است و هیچ مانع و رادعی برای تعقیب منافع اعضا و ملاحظات این دیسیپلین وجود ندارد.
نکته سوم. رأی به لیست ! اندک تجربه زیسته ی من می گوید بهتر است نامزدهای گرانقدر ِ انتخابات هیأت مدیره ، بصورت لیستی و هر لیست تحت نام یک دانشور سرشناس سیاست در انتخابات شرکت کنند یعنی رای دهندگان به لیست رای دهند. طبعاً اعضای هر لیست بخاطر قرابت فکری و سازگاری حرفه ای ، بهتر می توانند تصمیم سازی و همراهی کنند.
نکته چهارم . نذرِ مدنی ! کسانی که فکر می کنند عضویت در هیأت مدیره ، موجب نان و نام است سخت در اشتباهند . بهترست هر کس که وقت کافی ندارد و اهل خلاقیت و کار اجرایی نیست وقت خودش را تلف نکند. کار انجمنی ، عمیقاً مستلزم دویدن ، هزینه کردن ( از داشته های شخصی) و ابتکار عمل و شمّ و شهامت است. سه سال کار داوطلبانه و بی چشمداشت ، نوعی ادای دین و نذر مدنی است نه چیز دیگر.
نکته پنجم . شهامت ؛ انجمن مجال و محلیست برای کسانی که دغدغه دارند اما صدا و دغدغه شان شنیده نمی شود. انتخابات فرصت است برای آن دسته از هیأت علمی دانشگاهی که گمان می برند مورد بی مهری قرار گرفته اند ، زنانی که دارای دغدغه و برنامه اند و برای محققان و استادانی که می توانند صدای جامعه سیاست باشند پیشگام شوند ، نوا و هوا و صدای تازه ای را نمایندگی کنند.
نکته ششم . خلاقیت ؛ انجمن ، جای ژنرالها و افراد چند شغله ، نامحبوب در آکادمی ، بخشی نگر ، فاقد نفوذ ، کارآموز و افراد تکراری نیست . فقط دانشوران حرفه ای ، دارای مجال ، ملی اندیش ، آشنا به مناسبات قدرت و خلاق هستند که می توانند جامعه بزرگ علوم سیاسی را راهبری کنند.
نکته هفتم . مداومت ؛ راه مفید و مطلوب ، انباشت تجارب و مداومت خردمندانه ی برنامه هاست. بهرحال ، طی دوره های گذشته ، بودند افرادی که از وقت و جیب و آبروی خود مایه گذاشته و انجمن را به مقام منیع کنونی ارتقا داده اند . بهتر است منتخبین جدید ، عین راننده ای متبحر ، گذشته را بسانِ یک آیینه ببینند ؛ نه به آن خیره شوند و نه آن را از جا بکٓنند که هر دو خطاست.
